Safari w Parku Narodowym Wipattu

Opis

Poznaj najbardziej nietykalną przyrodę Sri Lanki w przedłużonej izolacji Park Narodowy Wilpattu. Jest to najobszerniejszy i najstarszy rezerwat na Sri Lance, zamieszkujący rozległy pas lądu obrzeża miedziano-piaskowego wybrzeża północno-zachodniego wybrzeża, starożytne ruiny Trójkąt Kulturowy i Prowincja Północna. Zamieszkują liczne gatunki endemiczne, park sprzyja spektakularnemu życiu ptaków, słoni, lampartów ze Sri Lanki, leniwców ze Sri Lanki i wielu innych zwierząt.

HISTORIA PARKU NARODOWEGO WIPATTU

Podczas gdy Wilpattu zostało po raz pierwszy ustanowione jako rezerwat dzikiej przyrody w 1905 r., dopiero w lutym 1938 r. ten obszar trawiasty o powierzchni 13 500 hektarów został przekształcony w park narodowy. Jednak jego historia zaczyna się znacznie wcześniej. Miedziana linia brzegowa rezerwatu, zwłaszcza na skalistym cyplu Kudiramalai, jest powszechnie uważana za strefę lądowania indyjskiego księcia Vijaya w V wieku pne. Książę poślubił księżniczkę Kuveni ze Sri Lanki i założył rasę syngaleską. Alternatywna nazwa regionu – Thambapanni, czyli „kolor miedzi” – pojawiła się z powodu czerwonawego piasku, który poplamił ręce i stopy księcia Widźaji i jego ponad 700 zwolenników, kiedy zeszli na brzeg. Ruiny zamku Kuveni to tylko jedno z 68 stanowisk archeologicznych w Parku Narodowym Wilpattu.

GDZIE ZNAJDUJE SIĘ PARK NARODOWY WILPATTU?

Park Narodowy Wilpattu znajduje się w północno-zachodniej części Sri Lanki, około 35 km na zachód od Sri Lanki Anuradhapura i 30 km na północ od Puttalam. Od głównego wejścia w Hunuvilagama szlak wije się przez piękny nizinny gaj przez około 8 kilometrów, zanim dotrze do lepszych otwartych miejsc dzikiej przyrody.

KIEDY PRZYJECHAĆ DO WILPATTU NA SAFARI W PARKU NARODOWYM?

Park to całoroczne miejsce na safari w dziczy. Najbardziej preferowanym czasem na wizytę jest pora sucha od maja do września i wcześniejszy październik, kiedy początek suszy i zamieranie roślinności wymaga oglądania dzikiej przyrody w wielu kałużach i wokół nich. Północno-wschodni monsun przynosi opady deszczu od października do grudnia, po których rezerwat jest gęsty, zielony i atrakcyjny - niesamowite chmury motyli są główną atrakcją na początku roku. Niedźwiedzie leniwce ucztują na odurzających owocach palm w okresie od maja do lipca, więc obserwacje są w tym czasie optymalne.