Menik Vehera
Opis
Menik Vehera w Polonnaruwa na Sri Lance to starożytny buddyjski kompleks klasztorny o bogatej historii i znaczeniu architektonicznym. Ta miejscowość, której początki sięgają VIII wieku, jest uważana za najstarszą stupę w Polonnaruwie. Pomimo starożytnego pochodzenia, dokładna historia Menik Vehera pozostaje w dużej mierze nieznana. Swoją nazwę zyskała po odkryciu na jej terenie klejnotów, stąd „Menik Vehera”, co oznacza „Świątynia Klejnotów”.
Przeczytaj więcej w szczegółach
Architektonicznie Menik Vehera wyróżnia się podwyższonym prostokątnym pawilonem, strzeżonym przez ściany z czerwonej cegły. Cechą charakterystyczną są schody prowadzące do rzeźbionej w kamieniu framugi drzwi, umożliwiającej wejście do pawilonu. Stupa ta słynie z rzadkiej konstrukcji, zawierającej dekoracyjne płytki z lwów z terakoty i kamienie ochronne, które zwiększają jej wartość architektoniczną.
Na kompleks, niegdyś tętniący życiem obiekt klasztorny zajmowany przez buddyjskich bhikku, składają się dwa domy z obrazami; w większym znajdują się trzy stojące wizerunki Buddy i jeden siedzący, natomiast w mniejszym znajduje się pojedynczy wyrzeźbiony w skale posąg Buddy. Obecność szpitala i licznych budynków na terenie kompleksu, odkryta podczas niedawnych wykopalisk, sugeruje, że służył on jako miejsce kultu religijnego oraz ośrodek medyczny i mieszkalny dla mnichów.
Unikalne kamienie strażnicze w Menik Vehera, przedstawiające słonie zamiast zwyczajowych byków, oraz istnienie Stupaghary (okrągłej ściany wokół platformy) podkreślają wyjątkowość tego miejsca. Co więcej, wiek stupy, jej tarasowy układ i rzeźby wskazują, że została zbudowana w epoce Anuradhapury, co czyni Menika Veherę istotnym ogniwem w zrozumieniu starożytnego buddyjskiego dziedzictwa architektonicznego regionu.
Menik Vehera jest świadectwem zawiłej i różnorodnej historii architektury buddyjskiej i życia monastycznego na starożytnej Sri Lance, oferując niepowtarzalny wgląd w bogatą kulturową i religijną przeszłość kraju.
